สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ นะครับ ท่านผู้อ่านไทยรัฐที่เคารพ…ขอความสุข ความเจริญความโชคดีมีชัย จงเป็นของท่านผู้อ่านทุกคน…ความเจ็บอย่าใกล้ ความไข้อย่ามี สุขีสุขีตลอดปีใหม่นี้นะครับเนื่องจากข้อเขียนวันนี้เป็นวันแรกของปีใหม่ เป็นธรรมเนียมที่ผมปฏิบัติมาตั้งแต่วันแรกๆที่มีโอกาสเขียนคอลัมน์นี้…ถือขออนุญาตเขียนอย่างเป็นกันเองอย่างเปิดอกเปิดใจ คุยนั่นคุยนี่แบบไม่ซีเรียสไปพลางๆก็แล้วกันหลายครั้งที่ผมได้รับเชิญไปพูดคุยกับน้องๆนิสิตนักศึกษาที่ร่ำเรียนวิชาสื่อสารมวลชน…จะมีคำถามว่าทำไมถึงตั้งชื่อคอลัมน์ว่า “เหะหะพาที” มีที่มาที่ไปอย่างไร?ผมก็จะตอบไปว่า คำว่า “เหะหะ” แปลว่าเสียงหัวเราะของคนเมาสุราตามคำบัญญัติของพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน เพราะฉะนั้น เมื่อเอามาสมาสกับคำว่า “พาที” ซึ่งแปลว่าการพูดจา…จึงมีความหมายว่า “พูดจาแบบคนเมาสุรา”อันเป็นความตั้งใจดั้งเดิมของกองบรรณาธิการไทยรัฐในยุคโน้นที่อยากจะมีคอลัมน์เบาๆพูดจาหรือเขียนแบบยียวนแบบกวนๆ ไม่เป็นโล้เป็นพายแต่อ่านสนุกสักคอลัมน์หนึ่งมาช่วยแบ่งเบาคอลัมน์หนักๆที่เข้มแข็ง และทรงพลังทางการเมืองที่มีอยู่แล้วหลายๆคอลัมน์ดังนั้นเมื่อนำลงพิมพ์หรือเปิดตัวหรือจะเรียกให้โก้หน่อยคือ Debut (เดบิวต์) ครั้งแรกเมื่อวันที่ ๒ มกราคม ๒๕๑๖ เป็นต้นมานั้น จึงออกมาในสไตล์ตลกๆ ล้อเหตุการณ์บ้านเมืองเอาสนุกไปวันๆอย่างที่ว่าผ่านไป ๓ เดือน ผมชักจะหมดมุกและล้ออะไรไม่ออก ก็เลยลองเปลี่ยนสไตล์หันมาเขียนถึงเรื่องที่มีสาระดูบ้างช่วงนั้นประมาณต้นๆเดือนเมษายน ๒๕๑๖ เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ นักเรียนที่สอบชั้นมัธยมต้นมัธยมปลายแล้วต่างเตรียมตัวหาที่เรียนต่อ…บ้างก็จะไปสายอาชีวะ บ้างก็จะไปสายสามัญทำให้นึกถึงสมัยตัวเองตอนเรียนจบมัธยม ๖ จากต่างจังหวัดลงมาเรียนต่อกรุงเทพฯ แต่มืดแปดด้านไม่รู้จะเรียนอะไรดี?เพราะไม่มีครูแนะแนวและไม่มีใครมาบอกว่าควรเรียนอะไร?ผมก็เลยลองเขียนแนะแนวว่าถึงฤดูเรียนต่อแล้ว น้องๆจะเรียนอะไรกันดีหนอ? ไปขอข้อมูล ไปขอสัมภาษณ์สถาบันต่างๆ มาเขียนผ่านคอลัมน์นี้เป็น มินิซีรีส์ อยู่ ๑๐ กว่าวันแจ็กพอตเลยครับ กลายเป็นเรื่องฮิตที่เอเย่นต์หนังสือพิมพ์ส่งข่าวมาบอกทาง ผู้อำนวยการกำพล วัชรพล ซึ่งช่วงนั้นดูแลฝ่ายจำหน่ายไทยรัฐด้วยตัวท่านเองว่า เด็กๆต่างจังหวัดชอบมาก ขอให้เขียนต่ออย่ารีบจบทำให้ต้องยืดออกไปเขียนได้เกือบ ๒๐ วัน นอกจากเรียนต่อทุกระดับในประเทศไทยแล้ว ยังถือโอกาสแนะวิธีไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยจากจุดนี้เองทำให้ผมตัดสินใจหันมาเขียนเรื่องที่เป็นสาระและเป็นความรู้มากขึ้น ไม่จำเป็นจะต้องจำกัดวงอยู่แค่เรื่องล้อเลียนหรือเรื่องตลกๆตามแนวทางเดิมเท่านั้นเป็นที่มาของการเขียนแนะนำทฤษฎีเศรษฐศาสตร์อย่างง่ายๆผ่านคอลัมน์นี้ เพื่อให้ผู้อ่านไทยรัฐเข้าใจเวลาอ่านหรือฟังรายงานสถานการณ์เศรษฐกิจของสภาพัฒน์ หรือแบงก์ชาติได้มากขึ้นจำได้ว่าคอลัมน์นี้เป็นคอลัมน์รายวันของหนังสือพิมพ์หัวสีคอลัมน์แรกที่เขียนถึง GDP และวันแรกที่ปล่อยออกมาโดนแฟนคลับวิพากษ์วิจารณ์ชนิดหน้าแตกไปเลยทีเดียวหาว่าเขียนอะไรก็ไม่รู้…อ่านแล้วหลายรอบยังไม่รู้เลยว่า GDP คืออะไร? เป็นเหตุให้ต้องกลับมาเขียนใหม่ อธิบายยาวขึ้นมาถึงวันนี้คำว่า GDP ไม่ใช่คำแปลกประหลาดของคนไทยอีกแล้ว…กลับกลายเป็นคำสามัญประจำบ้านที่รู้จักกันทั่วประเทศว่าหมายถึงอะไร และเพ่ิมขึ้นมากน้อยแค่ไหนในแต่ละไตรมาสครับ! ก็ถือโอกาสคุยถึงความหลัง คุยถึงที่มาที่ไปของคอลัมน์นี้ที่เริ่มจากเจตนารมณ์ที่จะเป็นคอลัมน์ตลกๆ แต่บานปลายมาเป็นอะไรก็ไม่รู้อย่างที่ท่านกำลังอ่านอยู่ทุกวันนี้เผลอแผล็บเดียว ๕๑ ปี ย่างเข้าปีที่ ๕๒ แล้วนะครับ…ไวเหมือนโกหก ตามที่สำนวนนักเขียนรุ่นเก่าๆ ท่านเปรียบเทียบเอาไว้จริงๆขอขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ยังติดตามอ่านมาจนถึงวันนี้สวัสดีปีใหม่ครั้งที่ ๕๒ นะครับท่านผู้อ่านที่เคารพ.“ซูม”คลิกอ่านคอลัมน์ “เหะหะพาที” เพิ่มเติม
