มาถึงจุดนี้แล้วรึ?

ยอมรับกันแต่เดิมว่า ทีวีเป็นสื่อหลัก มิใช่สื่อเลอะ ข่าวสาร คอนเทนต์ แม้แต่สปอตโฆษณา ต้องเชื่อถือได้ในระดับหนึ่งทีวีจะเป็นช่องของรัฐหรือเอกชน ต่างอยู่ในมาตรฐานเดียวกันในด้านความน่าเชื่อถือ ส่วนช่องใดจะเป็นที่นิยมมากกว่ากันนั้น เป็นความสามารถและความเฮงประกอบกันไปสมัยนั้น ทุกคน ทุกองคาพยพ อยากออกทีวี อยากมีโฆษณาลงในทีวี อยากถูกรายการดังในทีวี เชิญไปเป็นแขกรับเชิญธุรกิจที่นักธุรกิจระดับไทคูน อยากครอบครองมากที่สุด ต้องมีสถานีโทรทัศน์ติดอันดับป็อบปูล่าแน่นอน…ใครเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์วิทยุ ถือว่าเป็น “ผู้ทรงอิทธิพล” ของสังคมว่ากันว่า เอาเม็ดเงินมหาศาลไปจ้างโฆษณา ในช่วงที่เรียกว่าไพรม์ไทม์ของช่องดังนั้น ยากมากๆต้องจองกันข้ามปีคอนเทนต์สปอตโฆษณาประเภทหน่อมแน้ม อย่าหวังว่าจะได้โผล่ออนแอร์ อย่างเก่งก็ได้ไปรีวิวตามช่องผ่านดาวเทียม หรือเคเบิลทีวีท้องถิ่นไม่มีอะไรจีรังคือสัจธรรมของแท้วันนี้ ทีวีแทบทุกช่อง เหมือนปลูกผักกลางทะเลทราย อย่าว่าแต่โฆษณาจากสินค้ามาตรฐานเกรดเอจะมีเข้าเลย สินค้ากะโหลกกะลาก็ยังหาชมยากการรีวิวสินค้าโดยดารา หรือคนดังตกกระป๋อง ซึ่งแต่เดิมทีวีรังเกียจมาก พาเหรดมาออกรีวิวทุกช่อง จ่ายถูกโฆษณานานคือคอนเทนต์สินค้าดีหรือไม่ดี เราไม่รู้…รู้แต่ว่าบางอัน อ้างว่าราคาเป็นหลักหมื่น แต่นำมาขายในราคาหลักร้อยหลักพัน สาธุชนพึงตรองได้โปรดมีศักดิ์ศรีหน่อยครับ!!“สันติพงษ์ นาคประดา”‘‘แจ๋วริมจอ’’jaewrimjor@gmail.comอ่าน “คอลัมน์หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ” ทั้งหมดที่นี่